یکبار اول یک داستان نوشتم:"مرد سرفه میزد و سیگار میکشید !سیگار میکشید و فحش میداد!فحش میداد و تف میکرد!تف میکرد و سرفه میزد... ."
داستان درباره مرد راننده بیابانی بود که یک شب تاریک یک زن تنها را در جاده‌ای که از وسط یک ده کوره میگذشت زیر گرفته بود و پیاده شده بود دیده بود اوصاع خراب تر از دوا و درمان است کشانده بودش یک طرف جاده و در رفته بود ...زن که جنازه اش به هزار تهمت ناروا دفن شده بود روحش را فرستاده بود تا مرد را ازار بدهد...اما مرد شیفته همان روح ترسناک و زیبا شده بود و در عین ترس هی دوست داشت اگر شده به کابوس، زن را ببیند...اخرش مرد تصمیم میگیرد خودش را بکشد تا در آن دنیا با محبوب دیدار درست حسابی تازه کند...ولی ما نمیفهمیدیم خودش را کشت یا نه...پایان بازی داشت.اصغرفرهادی طور .
داستان خوب از اب درنیامد .یعنی اصلا خوب نبود.با اینکه ایده درخشانی داشت...هرچند بعد از دیدن سه هزار باره انمیشن عروس مرده نوشته بودمش ولی دوست داشتم به همان شیرینی از اب دربیاید که نکبت شد...
خواستم دوباره بنویسمش نشد.خواستم اصلاحش کنم نشد.انگار نکبت بودن به جانش رسوخ کرده بود.با ایده اش ممزوج شده بود و جدایی ناپذیر بود.گوشه ذهنم نگهش داشته بودم برای روزگاری که بهتر مینویسم .بعد ازظهر آمدم چرتی بزنم که مرد را خواب دیدم .پیر شده بود .سیگار میکشید و فحش میداد و تف میکرد.گفت از وقتی من قلمم را از داستانش زمین گذاشتم و بیخیالش شدم خودش رفته ابادی به همه گفته که زن را با ماشینش زیر گرفته.گفت تازه فهمیده زن یک بچه کر و لال داشته که بعد از مرگ مادرش از ابادی طرد شده.گفت دارد میرود دنبالش .گفت همه گفتند رفته سمت کوه و دیگر برنگشته.گفت ...گریه کرد و گفت!حتی شاید بیشتر گفت اما خواب هایم یادم نمی‌ماند از بخت بد...
به او گفتم من شما را تمام کردم...گفت نچ!یه نگاه به من بنداز!باز سرفه زد ...یک پک عمیق سیگار،بعد از جایش بلند شد و سیگار را زیر پایش له کرد...تف کرد ...فحش داد و رفت!
فکر کنم تمام این مدت به من فحش میداد...توی داستان من پیر شد.اوایل موهایش سیاه سیاه بود...حالا یک دست سفید شده بود.تقصیر من بود !گیرش انداختم توی این دنیای نکبتی...با پایان باز!
واقعا مرگ هم نعمتی ست...این را هم خودش گفت انگار!
