سلام:)
از اون سلاما که تنها فایده یه پست محسوب میشه. حس میکنم که نیاز بود یه کم بنویسم و یه کم حرف بزنم و این صوبتا، و تنها جایی که میشه یه کم مغز رو از گره‌ها و انباشت اتفاقات رها کرد در حال حاضر همین وبلاگه... اگرچه کمتر از سابق دوست داشتنیه اما دوست‌هایی که توش دارم میشه گفت این مدت بیشتر از دوستان غیرمجازیِ همیشه درگیر، پیگیر حال و احوالم بودند و این یعنی میشه ظاهراً یه مقادیری از امیدواری رو خرجش کرد:)
بازم من...
پر از حس گناه.
مات و مبهوت هواداراتون...
مات و مبهوت اشکایی که براتون میریزن...
متحیر از دستای پر برکتتون که دست این همه آدمو میگیره...
هیچ کس از اینجا خاطره بد نداره!
یه گوشه ای نوشته بود:
آقای امام رضا ع
ما عکاس‌های خوبی نیستیم
حرم شما خیلی خوش عکسه...
+
ز من چو بادِ صبا بویِ خود دریغ مدار
چرا که بی سرِ زلفِ توام به سر نرود
..
تو کز مکارمِ اخلاق عالَمی دگری
وفایِ عهدِ من از خاطرت به در نرود
تا به حال خودمو تو شرایطی تصور نکرده بودم که با یه تصمیم گیرنده ارشد قضایی حکومتی، راجع به حقوق زنان بحث کنم... ولی یهو چشم باز کردم و دیدم جلوی ۵ تا استاد باحال که من فقط کتابا و مقالاتشون رو خونده بودم و قیافه ای نمیشناختمشون و ایشون، داشتم راجع به ضرورت حضور زنان در منصب قضاوت حرف میزدم. اونم در شرایطی که داشتم استدلال میاوردم و جبهه مقابل عجیب قوی بود...
و با "حالا وقت واسه دکتری خوندن داری" مواجه شدم و جواب دادم دفعتا و آناً رد شدم الان؟:)))) گفتن نهههههه... تصمیم گیری نهایی رو اطلاع میدیم!:)
جالبش این جا بود که وارد شدم و نشستم و دیدم چادرم گیر کرده و زیر چرخ صندلی از کجا تا کجا:)))
و انقدر نشد درش بیارم که استاد دولا شد درش آورد:)))) خیلی بپر بپری و بچه به نظر رسیدم:))))
با بچه ای که خیلی قلمبه سلمبه حرف میزنه و اون اقاهه گفت: من با شما بحث مفصل خواهم داشت!
خدا رحم کنه:)))))
...
+رفتم مسجد دانشگاه نماز، چون قبل نماز و ناهار نوبتم نشد. بعد از نماز، سلام به امام رضا ع دادن و گریه ام گرفت. تکیه دادم به ستون و های های... وسط کاغذا و مقاله ها و یه خرده استرس... این اتفاق خیلی عجیب بود!
ولی آرامش بعدش ناب بود...
امام رضا ع دوستت دارم و ازت ممنونم. نه بابت مصاحبه خوب و آرامش اون لحظه... نه... به خاطر اینکه خیلی آقایی...
فقط همین:)
++پلکام از بی خوابی میسوزه...
